“ 5 Sympaattiset suomalaiset tekee sen Hasselt issa herttua Duke Robillard in kanssa… “

Uit de World Happiness Index 2019 van de Verenigde Naties bleek dat de Finnen het meest gelukkige volk ter wereld zijn. Zoveel meer weten we verder over die 5,5 miljoen Finnen ook weer niet. Wel dit, dat in Ventus, Kokkola, in de provincie West-Suomi in de regio Centraal-Österbotten, méér dan 3 decennia geleden, de Wentus Blues Band (WBB) met frontman, zanger, harmonicaspeler Juho Kinaret en gitarist Niko Riipa in 1986 het Noorderlicht zag. Overal in Europa -met meer dan zo’n 2500 optredens- hebben ze ondertussen al op een podium gestaan. Ook in Amerika heeft de WBB, bij o.a. bij gitarist, zanger en songwriter “Duke” Robillard voor wie ze in hun thuisland in 1987 openden, sporen achtergelaten. De Wentus Blues Band bestaat verder uit de flegmatieke bassist Robban Hagnäs, de onopvallende toetsenist Pekka Gröhn (piano, Hammondorgel) & drummer/percussionist Daniel Hjerppe.

Over de “Duke” eerst wat meer! Michael John “Duke” Robillard werd geboren in 1948 in Woonsocket, Rhode Island. Reeds op de middelbare school richtte hij zijn eerste band op. Vanaf het begin is hij gefascineerd door de manier waarop jazz, swing en de blues met elkaar verbonden zijn. Na in verschillende groepen gespeeld te hebben en op de loonlijst te staan van de Guild Guitar Company, richt Robillard met pianist Al Copley in 1967 de band Roomful Of Blues op. De band is te horen in opnamen met “Big Joe” Turner en Eddie “Cleanhead” Vinson, met wie ze ook liveoptreden. Veertig jaren na datum bestaat Roomful Of Blues nog. Robillard die zijn tijd vooruit is neemt door zijn interesse voor jump blues, in 1986 met jazz sax legende Scott Hamilton een verzameling bigband klassiekers uit de jaren ’30 en ‘40 op. Met Roomful Of Blues doet Robillard zijn eerste podiumervaringen op. Na tien jaar verlaat Duke de band en gaat hij spelen met rockabilly king Robert Gordon. Daarna wordt hij gitarist van de eerste versie van de Legendary Blues Band, die voornamelijk uit de toenmalige muzikanten van de Muddy Waters Band bestaat. Daarna richt hij zijn eigen band Duke Robillard & The Pleasure Kings op. In 1990 vervangt hij Jimmie Vaughan bij The Fabulous Thunderbirds. Hij staat er met Kim Wilson (zang, mondharmonica), Jimmy Vaughan (gitaar), Keith Furguson (bas) en Mike Buck (drums) op het podium.  Latere leden van deze band zijn o.a. Gene Taylor, Kid Ramos, Nick Curran, Jimmi Bott en Kirk Fletcher.

In 1993 kwam Robillard met het idee om een album op te nemen met uitsluitend blues nummers en zonder R&B- cq. jazzinvloeden. Hij kan dit in 1996 doen bij het Canadese Stony Plain label en onder licentie van Virgin. Het album ‘Duke’s Blues’ kent veel succes. Robillard maakt als producer bij Stony Plain naam én krijgt ook dito faam! Robillard werkte samen met Jimmy Witherspoon, Snooky Prior, Kansas City piano koning Jay McShann, Hal Singer, John Hammond, Dr. John, Pinetop Perkins, Ruth Brown, Johnny Adams, Ronnie Earl, Joe Louis Walker, Todd Sharpville, Tom Waits, Bob Dylan (‘Time Out Of Mind’ [1997])… Robillard experimenteert ondertussen ook verder met jazz, swing en R&R.

Zijn awards? Veel te veel om te noemen. We zullen er enkele vermelden om een idee te krijgen van zijn “waarderingen”: “Best Blues Guitarist”, Grammy nominatie voor het album ‘Guitar Groove-A-Rama’ [2006], Rhode Island Senator Pell Award als “Excellence in the Arts”, drie Canadian Maple Blues Awards als “Best International Blues Artist”, the Blues Foundation’s “Producer of the Year”, vier W.C. Handy Awards enz. Duke Robillard kan, maar wil zeker nog niet op zijn lauweren rusten, want daarvoor zijn de contacten met het publiek te belangrijk. Hij tourt nog altijd wereldwijd en doet jaarlijks nog honderden optredens. Tijdens BRBF 2002 deed Robillard met The Pleasure Kings Peer aan.

Tijdens Europese optredens laat Duke Robillard zich de laatste jaren (meestal) door de Wentus Blues Band begeleiden, met wie hij nu al sinds 1987 samenwerkt. Duke Robillard was in 2016 ook te gast op hun feestje ter gelegenheid van hun 30ste verjaardag.

Het Finse 5-tal debuteerde in 1989 met een titelloos album. In 2007 vierden zij hun 20-jarig jubileum met het uitbrengen van ‘Family Meeting’ (Music is always timeless and timely), een dubbele live cd, opgenomen in het Alexander Theater (aan de Bulevardi) in Helsinki. Wat de registratie bijzonder maakt is de indrukwekkende line-up inclusief enkele rock en blues legendes, zoals de overleden Eddie Kirkland (1923-2011), Phil Guy (1940-2008) & Louisiana Red (1932-2012) én, Lazy Lester, (ex-Rolling Stone) Mick Taylor, Kim Wilson, Omar Dykes, Barrence Whitfield, Sven Zetterberg, Eric Bibb en de Zweedse producer/componist Clas Yngström. Hun 30ste verjaardag vierden ze met ‘Lucky Strike Mama’ [2016]. ‘Throwback’, hun 11de studio album dat we hier al besproken, kwam in 2018 uit om hun helden en mentors te eren. Op ‘Throwback’ verscheen een selectie van “favoriete” tracks die door hen (lees: Canned Heat, Eddie Kirkland, Louisiana Red…) geschreven werden. De opnames gebeurden in de Villa Skola, een oude school in Ventus, Kokkola, Finland. De knappe tekening (kenners, zoek de namen!) op de hoes was van Patrik Norrman.

Eens samen opnemen met Duke Robillard, stond al jaren op de WBB-bucket list, in 2019 was het eindelijk zover, ze trokken naar de Lakewest Recording Studio’s in Rhode Island waar ‘Too Much Mustard!’ met Duke Robillard als producer en gitarist ingeblikt werd. De 15 nummers zijn een mix van eigen nummers, twee die Robillard schreef (nummers die hij zelf al eerder opnam: met The Pleasure Kings in 1985 en met The Crawl op ‘Raw & Ready’ in 1990, ”She Made My Mind” en, met The Duke Robillard Band op ‘Turn It Around’ in 1991, ”Passionate Kiss”) en vier gekende covers van Lazy Lester, Holmes Brothers, Tom Waits, Robert Johnson en één van (ja!) Leonard Cohen. De titel van het album heeft ook een eigen verhaal: Tom Waits nodigde Duke uit om met hem te spelen. Tijdens de sessie bleef Waits aan Duke vragen om meer distortion (lett.: vervorming) op de gitaar te zetten. Hij ging zo ver tot Duke vond, dat het vreselijk klonk en bleef grijnzen terwijl hij speelde. Tom Waits merkte dit op en vroeg hem met zijn typische zware stem van heel kort bij: “Wat is er aan de hand – te veel mosterd?...”.

Na het interview dat we met Duke Robillard, Niko Riipa en Juho Kinaret in Kuringen voor hun optreden deden, was het om negen uur tijd voor de eerste set van hun show, die heel wat muziekliefhebbers naar Hasselt voerde. Juho opende de set met twee “vaste” opwarmers om daarna zonder setlist verder te gaan. Robillard -hij noemt ze “the perfectly balanced electric guitar and, a tone monster”- koos om te starten voor zijn Guttlin gitaar, een eigen “handcrafted” product van Hasselaar Karel Phlix (Blues Lee). “Stop Breaking Down”, de opener,was het enige nummer dat uit het 2004 ‘Family Album’ van de WBB kwam. Aan dit album werkten o.a. Kim Wilson (aan dit nummer) en de toen nog de levende legendes Carey Bell (1936-2007), Louisiana Red (1932-2012) én Eddie Kirkland (1949-2011) mee. Dat, met negen nummers uit hun laatste album, ‘Too Much Mustard!’ veel aandacht zou gaan krijgen was een voorspelbaar item. De eerste golf bestond uit “You Got My Love” en Robert Johnson’s “Judgement Day”, dat al door zijn tekst als “onverslijtbaar” mag bestempeld worden: “If I had possession over judgment day / Lord, the little woman I’m lovin’ wouldn’t have no right to pray…”. De eerste solo’s waren er van Robillard die de lead deed en, van Juho die liet horen dat hij niet alleen uitstekend kan zingen, maar ook knap op zijn harmonica kan blazen. Van Carrey Bell (en één van de zes nummers uit het 2018 ‘Throwback’ album) volgde er “Hard Working Woman”. Duke kondigde daarna “Gonna’ Get You Told” aan als een BB King shuffle, die hij zelf ook zong. Tijd voor een tweede Mustard-golf met Robert Hagnäs’ stevige rocker “She’s a Killer Hot Blonde” -het eerste nummer dat Kinaret schreef, een put-on-your-dancing-shoes- gevolgd door een “old song” van Robillard uit 1984, “She Made My Mind”. We noemden al Eddie Kirkland, als een van hun grote voorbeelden. Hij kreeg met “Done Somebody Wrong” en het mooie “Rainbow”,inclusief een solo van de Duke,een mooie mini-hommage.

Rond 22u30, na de pauze en enkel onderbroken door “Moonshine” (het enige nummer uit hun 2007 ‘Agriculture’ album), volgde er een derde selectie uit ‘Too Much Mustard!’. Met “2:19” en “First We Take Manhattan” demonstreerde Juho Kinaret opnieuw zijn vocale kunnen. In de geslaagde versie van Tom Waits’ “2:19” (uit ‘Stearns County Dirt’ [2017]) zijn het de gitaarsolo’s van een bescheiden Niko Riippa, die hem (eindelijk) wat meer onder de verdiende aandacht brengen. Van de tweede cover is de tekst nu al legendarisch: “First we take Manhattan, then we take Berlin…”. Singer-songwriter Leonard Cohen (1934-2016) schreef het nummer, maar Jennifer Warnes bracht het in 1986 al uit op haar sublieme ‘Famous Blue Raincoat’ album. Het was (met enkel nummers van) haar tribute album aan de ondertussen overleden Canadese legende. Robillard die een grote fan is van de versie van Jennifer Warnes (en, van de toen 36-jarige Stevie Ray Vaughan die op Warnes’ album gitaar speelt!), wou al langer dit nummer ook zelf opnemen. Dit moet voor hem de unieke kans geweest zijn om te laten horen hoe bluesy dit nummer wel is. Inderdaad: “first we take Manhatten, tonight Hasselt and soon Maastricht…”. Na de rocker “Real Live Wire” (uit Duke Robillard’s 2003 ‘Exalted Lover’ album) brengt Robillard nog de slow blues pur sang “Need Your Love So Bad” en Louisiana Red’s explosieve “Thirty, Dirty Woman”, dat hij zelf als een “discutabele” song omschrijft. Het loopt dan naar het einde toe met Chuck Willis’ “Feels So Bad” -waarbij WBB-duvelstoejager Robban Hagnas zowel in de intro als outro op bas de show steelt- en Sven Zetterberg’s slow blues (de laatste uit het ‘Throwback’ album) “I Think You Need a Shrink”. Na Wendell Holmes’ gospelachtige enthousiaste escapade “Stayed at the Party”, de opener van ‘Too Much Mustard!’ én, de eerste “more” -vooral Pekka Gröhn is hier vanachter zijn piano, de sfeermaker- volgt er nog “Passionate Kiss”. Het psychedelische rocknummer met een hoog Doors-gehalte, de 2de bijdrage van Duke en ook hier de afsluiter, bulkt van herinneringen, die nooit vervagen.

Ook al was het, zoals Danny Guilliams het in het voorwoord aangaf, van in 2006 geleden dat ze hier voor move2blues in Hasselt optraden, met de Wentus Blues Band was het feestje ook vanavond gegarandeerd. Met een “bijna” legende als Duke Robillard op de eerste rij was dit voor de aanwezigen vanavond zeker een “double bill”. Wat kan muziek maken door de juiste mensen soms mooi en fascinerend zijn!

Volgende maand kijken we uit naar donderdag 12 MAART (aanvang 21u) en naar veteraan JOHN PRIMER. Primer doet dan met The REAL DEAL BLUES BAND Hasselt aan t.g.v. zijn 75th BIRTHDAY TOUR. Zij zullen in de Muziekodroom zeker opnieuw het vuur in de blues pan weten te krijgen.

Eric Schuurmans

foto © Manon Houtackers

meer foto © Manon Houtackers

 YOU GOT MY LOVE (TOO MUCH MUSTARD! - 2019)

SHE’S A KILLER HOT BLONDE (TOO MUCH MUSTARD! – 2019)

meer video's : STOP BREAKING DOWN (FAMILY ALBUM - 2004) - GONNA’ GET YOU TOLD  (BB KING) - SHE MADE MY MIND (DUKE ROBILLARD)

Line-up:
Juho Kinaret: vocs, percussion, harmonica / Niko Riippa: e- guitar, vocs / Duke Robillard: vocs, e- guitar / Robban Hagnäs: bass, vocs / Pekka Gröhn: piano, Hammond organ / Daniel Hjerppe: drums, percussion

Set list:
Stop Breaking Down (4) – You Got My Love (1) – Judgement Day (1-Robert Johnson) – Hard Working Woman (2) – Gonna’ Get You Told (Riley B. King) – She’s a Killer Hot Blonde (1) – She Made My Mind (1-Duke Robillard) – Done Somebody Wrong (2-Eddie Kirkland) – Rainbow (2-Eddie Kirkland) – pause – 2:19 (1-Tom Waits/Brennan Kathleen) – Moonshine (3) – First We Take Manhattan (1-Leonard Cohen) – Real Live Wire (Duke Robillard ‘Exalted Lover’ 2003) – Need Your Love So Bad (Sam Ling/B.B. King) – Thirty, Dirty Woman (2-Louisiana Red) – Feels So Bad (1-Chuck Willis) – I Think You Need a Shrink (2) – Stayed at the Party (1-Wendell Holmes) – Passionate Kiss (1-Duke Robillard) / From: (1) ’Too Much Mustard!’ w/ Duke Robillard [2019] | (2) Throwback [2018] | (3) Agriculture [2007] | (4) Family Album [2004] |